Bırakıp Gidersen Beni...

Bırakıp gidersen beni deli olurum 
dama çıkar kurşun sıkarım yoldan geçenlere.
Bırakıp gidersen beni jimi hendrix'in plağını pikaba koyar 
hep aynı parçayı çalarım ölünceye kadar. 
Bırakıp gidersen beni on kasa viski getirtip kafayı çeker
evin girişine dikilir nara atarım.
Bırakıp gidersen beni tutar çocukluğunda oynadığın bebeği 
kılım kıpırdamadan elektrik süpürgesinin 
kordonuyla boğarım.
Bırakıp gidersen beni abdal olur da
bozkırda kral lear gibi durmadan konuşurum.
Bırakıp gidersen beni analar kurumu'na haber gönderir
tez elden kısırlaştırılmak isterim.
Bırakıp gidersen beni buzluğu en soğuğa ayarlayıp içine
girer uzanır uyku bastırsın diye beklerim.
Bırakıp gidersen beni rehberde adı olan herkese telefon 
eder her seferinde deli gibi gülmeye başlarım. 
Bırakıp gidersen beni bütün giysilerini dolaptan alır 
odanın ortasında ateşe veririm. 
Bırakıp gidersen beni şişedeki yoğun nişadır eriğini 
bir dikişte içer bitiririm. 
Bırakıp gidersen beni aynanın önüne geçer 
usturayla suratımı paramparça ederim. 


Bırakıp gidersen beni oturup gözlerimi duvara diker 
öylece beklerim geri dönmeni .


Peter Paulsen 


95 'li  yıllarda Cumhuriyet gazetesi Kitap ekinden rastlayıp ajandaya yazdığım ;  ritmini,  barındırdığı tutkuyu ve çaresizliği çok sevdiğim bir şiirdir.  Ajandayı karıştırırken rastladım...