Uzun bir tünelde arkamda kalan ışıklar misali azalan umut, neşe ve iyilik halimin yok olmasına bir parça iyi gelecektir güneş. Böyle düşündüm. Biraz çıkıp yürüdüm. Daha yürümeye başlamadan dizlerimin tutmadığını, tutmayacağını anlıyordum. Bir ruhumun olduğunu o gün anlamasam da, emin olduğum anlardandı. Ruhum ağrıyordu. Dizlerim ağrımaya başladı. Ben de oturdum.
 |
| © Daniel Nilsson daha fazlası için |
Blogunuza gelince bir kitabın kapağını açmışım gibi hissettim :) fotoğraflar tema huzur verici..
YanıtlaSilTeşekkür ederim. Çok güzel bir iltifat. Kan çekmiştir, bende karadenizliyim:-)
SilNe güzel bir galeriymis... Fotolara bayildim!
YanıtlaSilRuh agrisi... ne agir bir agridir o. Diz agrisindan da beterdir...
Sağol Ayşe. Bu aralar biraz ağrılarım var.
SilAy nasıl bir bakış o öyle. Kahverengi , mahsun, üzgün sev beni diyor
YanıtlaSilBen de çok beğendim. Yalnız, sev beni değil de, yalnız bırakın der gibi gedi bana. Öyle de olabilir.
SilSelamlar,
Oyyy nasıl masum bakmış köpecik. Bu arada ruh ağrısı sanırım fiziksel ağrıdan daha ağır olmalı.Hiç ruhunuz ağrımasın...
YanıtlaSilEvet, değil mi? Ben de bayıldım:-)
SilTeşekkür ederim dileğiniz için.