20 Ocak 2015

Dağınık

Bu, ekrandaki, hani şu yazmak için işaretlediğiniz yerdeki düz çizgi neden yanıp sönüyor acaba. Hani şu "körsır" dediğimiz. Neden, olduğu yerde sabit durmuyor ki. Bazı şeyleri anlamak zor.

İnsanın kendini anlaması, kendine anlam vermesi çok zor.
Çünkü en çok kendimizi kandırıyoruz, çünkü en çok kendimize yalan söylüyoruz ve çünkü en çok kendimizi affedemiyoruz.

Bugünler de hayatın çok kısa olduğunu düşünüyorum. Öyle değil, gerçekten kısa, yirmi dakika, bilemediniz otuz dakika mesela. Biz, aralarda uyuyarak, dalarak, düşünürek onu uzun gibi yaşıyoruz. Yoksa olacak iş değil bence, milyarlarca insanın bu kadar uzun yaşayıp dünyanın hala böyle "güzel" kalabilmiş olması.

"Ne olurdu sanki baksaydın o telefona. Belki bir şey diyecektim o an söylemem gereken. Belki ölüyordum ve sen bilmiyordun." "Diyelim ki ölüyordun, ne yapabilirdim ki ben". Doğru... Bazı şeyler doğrudur, ama doğru olmaları yine de onları haklı çıkarmaz.

Bugün hava kurşun gibi ağır. Kurşunun ağırlığı ne kadardır acaba?

4 yorum:

  1. doğru aslında her şey kendimizde başlıyor....

    hele de affetsek kendimizi, o hatalarımız için, kaçırdığımız şanslar için...

    YanıtlaSil
  2. Sevgili Narda, haklısın :-)

    Affetmek duygusu bana her zaman tuhaf gelir. Birini ya da bir şeyi affetmeyi düşündüğümüzde, çoktan affetmişizdir mesela. Yine de olan olmuştur, vazo kırılmış, taş düştüğü yere bir çukur açmıştır. O seviyeye gelmemesi taraftarıyımdır her şey de, ama hayat işte, oluyor bazı şeyler.

    Selamlar,

    YanıtlaSil
  3. insan en çok kendine acımasız aslına bakarsan..
    ve yine özüne bakarsan zaman da acımasız dinlemez kayıtsız ve beklemez.

    YanıtlaSil
  4. Öyle de olmalı mavi. Çuvaldız kendimize kalmalı bence.

    Sevgiler,

    YanıtlaSil