26 Ocak 2010

Korku;

Ve son kar tanesi de düştüğünde yere, susar müzik.
En çok kızıl yakışır kara, kan kızıldır, kıpkırmızı.
Önce damlar kan, yoğun, koyu, sonra dağılır, erir karlar.
Karlar eridiğinde ne kalır ki geriye, sadece toprak.

Dünyaya gelmek bile tesadüfken, nasıl inanılır ki kadere ?
Öyleyse gitmek bize kalmaz, öleceği zaman ölebilir insan,
Ölebileceğine ise hiç inanmaz zaten.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder